Nooit meer naar huis 😉

We zijn inmiddels aangekomen op Koh Tao. Geen last van het regenseizoen hier, dus zon, zee, strand, snorkelen en Martijn duiken. Klinkt als een ideaal beeld wat het gevoel geeft om nooit meer naar huis terug te keren! Gezien de reis hier naar toe had dit ook zomaar het geval kunnen zijn, maar dan op een vreselijke manier 😳. 

6 uur in de ochtend zouden we worden opgehaald bij Morning Mist. Jaïr had die nacht wat diaree gehad, dus diaree remmers en het ging gelukkig beter. Wij snel de tassen ingepakt, naar buiten slippers aan en toen Jaïr de schoenen van Dyai wilde pakken werd hij gestoken door een grote zwarte houtbij. De dag begon met pech voor Jaïr. Martijn snel de angel eruit gezogen en ik de steek gedesinfecteerd en zalf erop. We hebben het minimale aan spullen bij ons, maar aan medicatie en zalf geen gebrek gelukkig. De vinger werd al snel minder dik en de pijn was snel over. Om 6.10 uur kwam een mevrouw op een scooter ons vertellen dat we zo opgehaald zouden worden en vervolgens weer moesten overstappen. Dit bleek ook het geval. Om 6.45 uur vertrokken we naar Surat Thani. Onderweg maakte de chauffeur een stop voor nog twee passagiers. En of het nog niet genoeg was stapte er onderweg nog een Thais gezin in verdeeld over twee busjes, moeder in de ene en vader en dochter bij ons.  Vader en dochter werden voorin gepropt naast een andere Thaise local die vanuit Khao Sok al meegelift was. Moet makkelijk kunnen met zijn 4-en voorin. Toen begon de rit. De chauffeur moest blijkbaar haasten en hield niet echt rekening met zijn passagiers. Hij moest een aantal keer flink in de rem en ook bochten werden erg scherp genomen. Mijn hart zat in mijn keel en mijn maag draaide. Ook Martijn zat niet lekker en zijn maag draaide ook. Gek genoeg hadden de jongens nergens last. Jaïr had alleen oog voor zijn vinger, Ravi voor zijn schermpje en Dyai.... ach die was de hele weg tegen mij aan het kletsen 🙉. Dyai wilde windje aan en windje uit (de blower in de bus), wilde oefenen in zijn oefenboek voor groep 2 en huizen tekenen met een heel verhaal erbij waar hij graag de hele bus van wilde laten meegenieten. Of het nog niet genoeg was werd het Thaise kleine meisje ziek van het rijgedrag van de chauffeur (de andere Thaise passagier was inmiddels uitgestapt.) Hup, raam open tijdens het rijden en spugen... de chauffeur moest namelijk op tijd zijn.  Spetters, wat achteraf water bleek, vlogen het busje in. Het meisje leek iets beter, maar spuugde uiteindelijk het busje onder, over haar vader en zichzelf heen. 😝 De chauffeur is toch maar even gestopt. De vader deed bij het meisje haar kleding uit en deed haar een prachtige witte jurk aan. De vader deed zijn broek uit en stond daar in zijn oude boxershort met extra gaten erin 🤣. Martijn heeft de buschauffeur aangegeven dat als hij zo bleef rijden de hele groep zou gaan spugen en dit heeft geholpen, hij ging wat rustiger rijden. We kwamen aan bij weer een overstappunt om vervolgens aan te komen bij de Lompaya Ferry. Hier zijn we opgestapt en zijn we over de zee langs allerlei eilandjes aangekomen in Koh Tao. 

Martijn heeft gelijk het duiken geregeld en dat heeft hij vandaag gedaan. Hij heeft een fresh-up duik gemaakt en vervolgens een dive gemaakt. Hij heeft in 1 duik twee schildpadden gezien en naast heel veel verschillende vissen een stuk of 5 heel bijzondere. Hij vond het super. De jongens hebben zich vermaakt met de snorkels die ze hebben gekregen. Ze hebben goed geoefend (zelfs Dyai en hij kan het goed zonder zwemdiploma). Ze waren hier op het strand het water niet uit te slaan. De zee is net een warm bad. En ik heb in de 🌞 onder een 🌴gezeten! Wat een heerlijke dag op een Bounty eiland met een gevoel van nooit meer naar huis 😉.